|
چهارشنبه ۷ ارديبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۳:۱۹
کد مطلب : 4384
با كپيبرداري از اثرات واكسن تب زرد؛ دانشمندان، نانوذراتي براي ايجاد مصونيت دائمي طراحي كردند
|
دانشمنداني از مرکز واکسن ايموري، نانوذراتي را طراحي کردهاند که از لحاظ اندازه و مصونيتشناختي شباهت زيادي به ويروس دارند و ميتوانند باعث ايجاد مصونيت مادام العمر در موشها شوند. آنها نانوذرات مذکور را به گونهاي طراحي کردهاند که بتواند اثرات مصونيتزايي يکي از موفقترين واکسنهاي توليد شده تا كنون، يعني واکسن تب زرد، را تقليد کنند.
به گزارش سرويس فناوري ايسنا، اين ذرات، که از پليمرهاي زيستتجزيهپذير ساخته شدهاند، داراي مولفههايي هستند که دو قسمت متفاوت سيستم ايمني طبيعي را فعال ميکند و ميتواند بهطور قابل تعويض با موادي از باکتريها و ويروسهاي متفاوت مورد استفاده قرار گيرند.
اين نانوذرات ميتوانند براي افزايش ذخاير کمياب در مواقعي که دسترسي به مواد ويروسي محدود است، مانند آنفلوانزاي فراگير، يا در طول عفونتهاي درحال ظهور يک روش فوري مهيا کنند. علاوه بر اين، بيماريهاي زيادي مانند HIV، مالاريا، سل، و تب استخوان وجود دارند که هنوز با کمبود واکسن مناسب روبرو هستند و ما پيشبيني ميکنيم که اين نوع از افزايشدهنده مصونيت بتواند ايفاي نقش کند.
يک تزريق موثر واکسن تب زرد ويروسي ميتواند از شکلهاي بيماريزاي ويروس بهمدت دهها سال محافظت کند. بالي پولندران و همکارانش تحقيقاتي بر روي نحوه پاسخ بشري به واکسن تب زرد داشتهاند، به اميد اينکه بتوانند از رفتار آن کپيبرداري کنند.
اين پژوهشگران علاقه بسيار زيادي به ساخت سکوي طراحي واکسنهاي بهبوديافته براي بيماريهاي عفوني موجود و درحال ظهور دارند. يکي از مولفههاي اين ذرات MPL(چربي مونوفوسفوريل A) - يک مولفه با ديوارهاي سلولي باکتريايي- است و ديگري ايميکوئيمود - يک ماده شيميايي تقليدکننده اثرات RNA ويروسي- است. اين ذرات از PLGA (پلي اسيد لاکتيک) -کو- (اسيد گليکوليک) ساخته شدهاند که يک پليمر سنتزي مورد استفاده در پيوندها و بخيههاي زيستتجزيهپذير است.
اين پژوهشگران متوجه شدند که اين ذرات ميتوانند در بدن موشها باعث توليد پادتنهايي براي پروتئين ويروس آنفلوانزا و يا باکتري سياه زخم شوند که چندين برابر موثرتر از زاج سفيد است. بعلاوه، سلولهاي ايمني حداقل 18 ماه در داخل غدد لنفاوي درنگ ميکنند که تقريبا با طول عمر موش برابر است. در آزمايش بر روي ميمونها، اين نانوذرات با پروتئين ويروسي قادر به ايجاد پاسخهاي قويتر، که پنج برابر بيشتر از پاسخ ايجاد شده توسط همان غلظت از پروتئين ويروسي ولي بدون اين نانوذرات است، شدند.
جزئيات نتايج اين تحقيق در مجله Nature منتشر شده است.